woensdag 30 april 2014

We zijn weer thuis....

Korte resume van deze trip:
  • circa 3500 mijl (5600 km) gereden in onze Camaro Convertible
  • hoogtepunten: huisje in Joshua Tree, uitzicht View Hotel Monument Valley en natuurlijk weer het Viva Las Vegas festival...
  • dieptepunt: geen, of het moet de verkoudheid zijn die we beide in week 3 hadden
  • waar krijgen we geen genoeg van: Viva, Moab, Monument Valley, Coyote Buttes en Tucson
  • wanneer gaan we weer? Morgen asjeblief! ... asjeblief?

maandag 21 april 2014

Viva Las Vegas - dag 4

Dag 4, de laatste dag van het festival. En al bijna het einde van onze vakantie ;-(
Nog een beetje brak van de lange dag van gisteren zijn we vanmiddag aan het zwembad gaan liggen waar elk jaar de leukste poolparty van de USA wordt gehouden. Optredens van o.a. Eddie Angel's Guitar Party met gastoptredens van o.a. The Trashmen. Met zo'n geweldige muziek kon de middag dan ook niet meer stuk. De dames hadden zich in hun meest mooie vintage badpakken gehesen en er was dan ook nog een miss vintage swimsuit verkiezing. 
Met deze hitte is het natuurlijk heerlijk in het zwembad met een gekoeld biertje in de hand.... ach, er zijn ergere dingen! Helaas hadden de afgelopen dagen hun tol geeist en zijn we na het feestje niet naar nog meer optredens geweest, maar vroeg naar bed!


zondag 20 april 2014

Viva Las Vegas - dag 3

De zaterdag is traditioneel de dag van de carshow en een groot buitenfestival. Honderde oude klasieke auto's en hotrods worden dan geshowd op het parkeerterrein van ons hotel. Bovendien is er een grote markt waar je echt van alles vind voor auto's, gepaste rockabilly kledij en meer.
Op het hoofdpodium waren ern onder andere optredens van The Choptops, Los Straitjackets en een van de meest legendarische surfbands uit de jaren 60 in de orginele bezetting (!) The Trashmen.
Kortom een zeer vermoeiende dag. Die s'nachts werd afgesloten met wervelende optredens tijdens Deke Dickerson's Guitar Geek showcase in het prachtige oude theater in het casino.





vrijdag 18 april 2014

We zijn er klaar voor...


Opdrachten voltooid! Vakantie!

Vanochtend afgespoken met 3 Zeelandse jongens voor een fashion shoot voor de t-shirt lijn van Super 1.
Het was een beetje bewolkt met af en toe een waterig zonnetje. Perfect voor een shoot als deze. Hierbij wat 'kiekjes': 



Viva Las Vegas - dag 1

Dag 1 van het festival zit er op. Veel goede muziek gehoord (Tequila Worms!), mooie hula meisjes zien dansen en leuke mensen ontmoet...




donderdag 17 april 2014

Viva Las Vegas - de Pre-Party

Vanochtend hebben we Utah en de natuur achter ons gelaten. Na 2,5 uur zijn we weer in Las Vegas aanbeland, het begin- en eindpunt van deze trip. 
Maar we zijn nog niet klaar, want we hebben nog 5 dagen Viva Las Vegas voor de boeg. Het grootste rockabilly festival ter wereld met tevens de grootste hotrod-auto show...

Vanvond was de pre-party, zeer gezellig en enkele zeer leuke bands gezien. Dit beloofd nog wat voor de komende dagen!

Aleen is het hier heet... stikkend heet! Het kwik bereikte vanmiddag 34 graden! En de komende dagen zou het nog heter worden!





dinsdag 15 april 2014

Zion NP... of toch maar niet?

Van Kanab naar Zion National Park is het maar een uurtje rijden, of zelfs minder. Maar helaas hadden we behoorlijke wegwerkzaamheden. 
Inmiddels is Caro aan de beterende hand wat betreft de verkoudheid/griep. Maar nu heeft Arny het flink te pakken! 
Toen we in Zion aankwamen hebben we dan ook maar besloten om meteen door te rijden naar ons hotel in Springdale en vandaag maar eens niet te gaan hiken. Het is ook altijd wat als we in Zion zijn. We zijn hier al twee keer eerder vertrokken vanwege vreselijk weer (regen) en een keer omdat we de route die we wilden hiken niet begaanbaar was. 
Volgens Caro zijn we hier al 6 keer geweest en we hebben nog steeds niet het eind van de canyon gezien. Al is Arny wel al twee keer de Narrows, een smalle Canyon waar de Virgin River door stroomt, in gewandeld en compleet 
verkleumd teruggekomen. Omdat hij tot het middel in het water moest waden.

Dat soort avonturen zitten er vandaag niet in. We hebben even de bus genomen tot de lokale bierbrouwerij. Waar we even lekker in de zon hebben gezeten en een biertje gedronken. En toen hebben we de bus terug genomen naar ons huisje waar we logeren. 

Vlak na zonsondergang is Arny toch nog even, met camera en statief, de heuvel achter ons huisje opgeklauterd om onderstaande foto te nemen. Behoorlijk stom want toen hij terug moest, was het al donker en de heuvel was bezaaid met cactussen....



maandag 14 april 2014

Kanab - Coyote Buttes South

Onze 2e dag in Kanab. Sorry gisteren hadden we geen internetverbinding. De rit van gisteren, Bryce Canyon naar Kanab, was vooral koud. Maar hoe lager we de berg afreden hoe warmer het werd. 
Vandaag hebben we voor 1 dag een echte jeep 4WD gehuurd om in eerste instantie naar de White Pocket regio te rijden. Hier zijn we nog nooit geweest, vooral ook omdat de rit echt heel moeilijk is door het losse zand op de onverharde paden. Na inlichtingen ingewonnen te hebben bij het lokale rangerstation hebben we toch maar besloten om onze permit voor de Coyote Buttes South te gaan gebruiken. Deze hadden we via het internet al enkele maanden geleden gereserveerd. Gelukkig maar want de permits voor vandaag waren allemaal weg. Deze schijnen inmiddels net zo populair te worden als die voor de wave in de Coyote Buttes North regio. Vanochtend stond de parkeerplaats voor het BLM kantoor stinkend vol. Hier worden dagelijks 10 loten voor de noord en nog eens 10 voor de zuid regio verloot. 



Het regelen van de Jeep ging overigens niet van een leien dakje. Toen we vorige week belden om deze te bevestigen, bleek men een internationaal rijbewijs nodig te hebben. En hier in de woestijn is geen ANWB kantoor waar je zo'n ding kunt krijgen. Bovendien hebben we dat gekopieerde votje al jaren niet meer nodig gehad. Na wat gezoek op internet heeft Arny een Engelse vertaling van zijn rijbewijs gevonden en dat bleek gelukkig voldoende. Helaas bleek de accu van ons gereserveerde exemplaar nogal versleten, dus die moest nog snel vervangen worden. Met alle papierwerk waren we inmiddels anderhalf uur later dan gepland onderweg. 




Eerst drie kwartier over de highway naar de House Rock Valley Road. En toen bleek hoe de wegcondities de afgelopen jaren verslechterd zijn in dit gebied. Schijnbaar heeft de BLM (bureau of landmanagement) wel geld verdiend kantoren om maar liefst twee luxe kantoren in Kanab te bouwen. Maar geld om de wegen te onderhouden hebben ze niet. Terwijl juist de permits en loterij hiervoor een goudmijntje is. Je moet nm voorafgaande aan de loterij de permit al betalen en dat bedrag krijg je niet terug als je de permit niet wint bij de loterij. Het schijnt dat er gemiddeld 200 tot 250 mensen per dag op de loterijen afkomen a 5 dollar de man. En dat terwijl er in totaal maar 10 permits per regio worden verloot. Kassa!




Gelukkig hebben we de Wave al 2 keer eerder bezocht en ook de regio die we vandaag bezochten hadden we al eerder gezien. De jeep heeft ons hier wel goede diensten bewezen. We vroegen ons telkens af hoe we het de vorige keer met een standaard 4WD van Alamo gehaald hebben. De weg bestond grotendeels uit los zand, vaak net zo diep als de Sahara. 




Kwestie van gas blijven geven en vooral niet bang zijn wat er om de volgende hoek voor obstakels blijken te liggen ;-)

Zonder haarscheuren waren we na een lange dag weer in Kanab terug, waar we dankzij een kleine omweg via Arizona, van een lekkere Grolsch beugelfles konden genieten. Die krijg je in Utah nm niet. Hiet mogen ze wegens de mormonen wetgeving alleen maar bier met minder dan 3.5 % alcohol verkopen. Of het moet in Utah zelf gebrouwen zijn.... Of zoiets...






zondag 13 april 2014

Bryce Canyon NP

De wekker ging vroeg vanochtend. We wilden immers de zonsopgang zien boven Bryce Canyon. Helaas, toen de wekker ging was de hele hemel bewolkt. We weten inmiddels dat het in deze contrijen behoorlijk kan varieren. Dus, wekker half uurtje gesteld en jawel hoor de zon scheen!
Helaas voelde Caro zich nog steeds niet lekker. Stink verkouden en zelfs een beetje koorts. 
Arny is daarom maar dan zelf op pad gegaan. We zouden namelijk de Navajo Trail in combinatie met de Queens Garden Trail, een round trip van zo'n 4 mijl. En dat met een korte broek en vrieskou. Gelukkig kwam al snel het zonnetje te voorschijn en na een korte sneeuwbui klom het kwik naar wat aangenamere temperaturen...




zaterdag 12 april 2014

Van Moab naar Bryce Canyon

Vanochtend om 9:45 vertrokken in Moab. Het voelde weer eens als het einde van de vakantie. Moab is toch een beetje ons 2e thuis in Utah. Maar goed, toen we vertrokken was het nog lekker weer, zonnetje, 27 graden. Toen we steeds zuidelijker afzakten, kwamen de donkere wolken dichterbij. Het werd ook steeds frisser. Toen we de SR12, een van de mooiste state routes van Utah, daalde het kwik met de minuut. 


In Capitol Reef NP, waar de weg doorheen loopt, begon het ook nog eens flink te waaien. Maar de dramatische luchten zijn natuurlijk een prachtige achtergrond voor de dramatische landschappen en zeer fotogeniek.


De appelboomgaarden van Fruita, een historisch dorpje in het park, stonden prachtig in bloei. En tot onze verbazing stond er een kleine kudde herten in de boomgaard, die even later heel gevaarlijk de drukke weg overstaken. Met veel piepende remmen als gevolg.




Toen we Boulder bereikten, waar we heerlijke geluncht hebben in de Hell's Backbone Grill, begon het zachtjes te regenen. Geen probleem, we zaten toch net te eten. Toen we wegreden hebben we nog heel even met het dak op de auto moeten rijden, om na 10 minuten toch weer de cabrio-modus in te schakelen ;-) 
Kwestie van sjaal om en jas aan. Slim was het echter niet, want Caro was al de hele dag aan het niesten en snoteren. We reden weg bij 27 graden in de woestijn bij Moab, net voor Escalante hadden we in de alpine bergen sneeuw en was het circa 5 graden. We hebben zelfs enkele sneeuwvlokken uit de hemel zien vallen!
Aangekomen in  Bryce Canyon brak net het zonnetje door de wolken. Ideale omstandigheden voor een mooie zonsondergang op een prachtige plek. Helaas...





Onze historische lodge, waar we overnachten, ligt op een steenworp afstand van de canyonrand. Het is hier echt prachtig, dik en dubbel het extra geld waard wat het overnachten in het park kost in vergelijking met de hotels waar we de vorige keer zaten. Deze lagen op een behoorlijke afstand en waren eigenlijk niet veel goedkoper. Bovendien heeft de lodge een fantastisch restaurant waar Arny eindelijk zijn lang gekoesterde lamsrug heeft kunnen eten... Plus ze hadden overheerlijk bockbier!


vrijdag 11 april 2014

Canyonlands NP

Canyonlands, een van onze meest favoriete National Parks. Tevens een van de grootste waarvan circa drie kwart ontoegankelijk is. Of je moet met een zware jeep de ravijnen in durven. Met een kajak wil het in sommige delen ook wel lukken. Iets voor een toekomstige trip, want we hebben nu eenmaal onze Camaro Sport Cabrio. En daarmee wil het niet echt lukken om over zandwegen te crossen. Het asfalt is af en toe al te veel voor het beestje. Daarom zijn we op de geasfalteerde delen van het park gebleven en wat vaker gaan wandelen. Langs de Rim, oftewel de ravijnrand bijvoorbeeld. En dat kun je op diverse plekken doen, want het park heet niet voor niets Canyonlands. 




We zijn er al enkele malen geweest en daarom wilden we 'off the beaten path'. Oftewel de plekken verkennen die niet op de standaard kaarten staan die je bij het inrijden van het park krijgt. 
Een van de doelen was weer eens False Kiva. Een indianen ruine die in een afgelegen alkoof (beschutte nis in een rotswand) ligt en waar we 6 jaar geleden roemloos gefaald hebben om de ruine uberhaupt te vinden.
De route ernaar toe zou inmiddels beter begaanbaar zijn en ook wat beter te vinden. Desondanks zijn we bij het Rangerstation een kaart gaan vragen waarop ze netjes de route hebben ingetekend. Op de vraag of het eigenlijk wel veilig te doen was zonder bergbeklimmers ervaring, kregen we een volmondig 'ja' te horen. Het pad was echt verbeterd en zelfs mensen met hoogtevrees (Arny!) konden het makkelijk halen.





In eerste instantie had de ranger gelijk. Het pad was stukken beter te vinden en vervolgens te vervolgen. Ook het steile stuk waar we de vorige keer waren afgehaakt was redelijk begaanbaar. Welliswaar met knikkende knieen voor Arny, maar we waren oh zo trots toen we de Kiva (ruine) zagen liggen. Bijna binnen handbereik. Maar aan de linker kant ging de kloof enkele honderden meters naar beneden en we zouden een gehoorlijk steile helling met los gesteente moeten beklimmen. 

Ik had het inmiddels wel gehad, maar Caro heeft nog even doorgezet. Helaas heeft ook zij het niet gehaald. Het zag er gewoon te gevaarlijk uit. 
Ook al kenden we verhalen van opa's van 74 jaar die het met hun kleinkinderen van circa 6 jaar gedaan hadden. Schijnbaar zijn wij Nederlanders niet gewend om met bergen en zo om te gaan. 



Desondanks was het wel een geslaagde dag. En Arny heeft weer aan zijn hoogtevrees mogen werken. Op sommige plekken is hij toch behoorlijk dicht naast de ravijn gaan staan om foto's te maken....



donderdag 10 april 2014

Arches NP

Vanochtend hebben we ons weer eens verslapen, geen zonsopgang bij Mesa Arch. Een van de hoogtepunten van ons bezoek aan Canyon Lands National Park (NP) enkele jaren geleden. 
Het was gewoon te gezellig gisteravond in The Rio, een sportsbar, die elke avond een karaoke wedstrijd is. We hebben behoorlijk wat valse noten gehoord, maar dat mocht de pret niet drukken!

Morgen weer een kans voor de zonsopgang bij Mesa Arch... of toch niet. Het schijnt er tegenwoordig zo druk te zijn bij zonsopgang dat het steeds vaker voorkomt dat fotografen, normaal een redelijk vredelievend volkje, er op de vuist gaan om een goede plek te bemachtigen. 
Dan maar niet, we zijn tenslotte met vakantie!




Als alternatief zijn we 's morgens de La Sal Mountain loop gaan rijden. Dit hadden we de vorige keren niet kunnen doen omdat de weg door een lawine afgesloten was. Prachtige rit, je rijdt van de woestijn rondom Moab, waar het kwik rond 10 uur 's morgens al 31 graden aangaf!, naar de La Sal bergen. Hier lag zelfs nog sneeuw! Plus een temperatuurverschil van 20 graden in een half uur tijd!


Daarna zijn we halverwege de middag naar Arches NP gereden. Hier zijn meer dan 2000 (!) natuurlijke bogen van steen te bewonderen! De meest beroemde is Delicate Arch, tevens het symbool van de staat Utah. Het is er dan elke avond stinkend druk rond zonsondergang als de boog vuurrood kleurt. De wandeling er naar toe is behoorlijk inspannend. Voornamelijk berg op over gladde rotsbodem (slickrock). En je weet nooit wat je boven op de berg aantreft, hoe druk het is. En hoeveel mensen gaan op het moment supreme onder de boog staan, zodat je nooit een foto kunt nemen zonder mensen erop. Gelukkig viel het wel mee... Arny heeft zelfs nog enkele foto's zonder Japanners onder de boog kunnen maken!




We waren zelfs op tijd terug van de hike om nog even naar Balanced Rock te kunnen rijden voor enkele foto's. Hier in de buurt stond vroeger de caravan van Edward Abbey. Een van de meest invloedrijke schrijvers van de USA en de grondlegger van de Amerikaanse Milieubeweging. Tevens een van Arny's favoriete schrijvers. In zijn jonge jaren werkte hij als Park Ranger in dit park. Zijn eerste boek, Desert Solitaire, schreef hij tijdens de eenzame avonden die hij in zijn caravan doorbracht. Het gaat dan ook over zijn ervaringen als eenzame Park Ranger in de tijd dat er nog geen geasfalteerde wegen door het park waren aangelegd en er maar enkele bezoekers per jaar kwamen in plaats van de huidige miljoenen...





Oude trucks...

Naast de weg kom je hier de mooiste dingen tegen. Vooral oude auto's en trucks die gewoon achtergelaten worden. Het levert vaak mooie plaatjes op: 


Werk?

Hahaha! Soms is het best lachen op 'het werk'. Vooral als de fotograaf eens het 'lijdend' voorwerp wordt en niet zijn vrouw, die meestal model moet staan. Een van de opdrachten van deze trip is een 'fashion-shoot' voor een T-shirt-lijn van Super 1 Style Fashion. Een vintage rockabilly stijl die perfect past bij oude auto's en Amerikaanse highways. 

Nu wisten wij toevallig het ideale plekje voor een shoot; in Bluff, Utah. Helaas heeft de gemiddelde knul in die contreien geen vetkuif of iets wat er op lijkt.... wat nu? 

Camera op statief en zelf maar de bierbuik zoveel mogelijk in houden!
Ik weet nu wat Caro de afgelopen jaren heeft moeten doorstaan om voor mij op de foto te moeten gaan....



woensdag 9 april 2014

Onze laatste zonsopgang in Monument Valley

Vanmorgen zijn we weer om kwart over 5 opgestaan voor onze laatste zonsondergang in Monument Valley. Arny heeft onderstaande panogram gemaakt vlak voor de zon over de horizon piepte. En vlak voor de invasie van zo'n 20 Japanners die met hun onafgebroken geflits en geschreeuw de rust danig verstoorden. 
Vanaf dat moment was het bijna onmogelijk om vanaf het terras nog foto's te maken. Het flitslicht verpeste zowat elke opname met een lange sluitertijd. Terug naar ons eigen balkonnetje, waar het uitzicht eigenlijk nog mooier is. Maar we wilden eens een ander perspectief proberen. 

Op ons balkon was het overigens ook niet veel rustiger want onze buren, boven, links en rechts waren, u raadt het al, ook Japanners met van die kleine rotcameraatjes ;-) Flits, flits... FLITS!!!!!
Schijnbaar hebben ze hier gisteravond laat nog 2 volle touringcars afgeleverd met Aziatische terreur flitsers. Ach wat was het hier gisterochtend heerlijk rustig... Een goed moment om onze biezen te pakken en naar Moab te verhuizen!

(Voor het beste kijkplezier even op onderstaande foto klikken, je krijgt dan een groter formaat.)


dinsdag 8 april 2014

Monument Valley, dag 2

Vandaag een beetje rondgetoerd in onze cabrio, het was immers prachtig weer, circa 28 graden. Alleen heb je voor de meest mooie routes een 4WD nodig. En dat heeft dat sportautootje van ons niet ;-)
Maar een trip naar de slijter, net over de grens van het Navajo reservaat kan ook leuk zijn. Binnen het Navajo reservaat mag namelijk geen alcohol verkocht worden, zelfs niet in de restaurants!
Gelukkig mag je wel mee gebrachte biertjes of iets van het zwaarder kaliber op de kamer op op je balkon nuttigen. En zo word een saaie avond wachten op een zonsondergang wat dragelijker ;-)




Na de 3e PBR en 2e tequila kon Caro zweren dat ze John Wayne op een paard voorbij had zien rijden. Helaas op de foto was alleen een bezopen duitser te zien die door het beeld wandelde. Want die zitten er vanavond best veel in ons hotel, Duitsers. Maar vooral veel Jappaners. Reunietje van oude 2e wereld oorlog vrienden? En dan natuurlijk je oude Italiaanse kameraden vergeten uit te nodigen. Flauw hoor....





We zijn ook nog even naar Gooseneck State Park gereden, op weg naar de slijter. Hier maakt de San Juan rivier binnen een kilometer drie gigantische kronkels (meanderen heet dat voor de waterschappers onder ons). En dan niet zo'n lullig bochtje ala Tungelroyse beek, nee, een canyon van honderd meter diep slingert dan door het landschap. En dan maken wij ons ongerust over afkalvende oevers bij meanderende beken op het werk ;-)



Westerns?


'The good, the bad and the lazy?'  Of toch maar 'An old indian and his dogs'?

Monument Valley, dag 1

In het Navajo Reservaat hanteren ze geen zomertijd, dus mochten we vanochtend wat 'uitslapen'. Beetje verwarrend is het wel die tijdsverschillen op de vierkante meter.
Zo was het 9 uur in Arizona, maar daar doen die indianen dus niet aan. In Utah is het ook weer een uur later. En Monument Valley, onze volgende bestemming ligt eigenlijk in Arizona, maar de meeste bezoekers komen via Utah, dus hanteren ze de Navojo tijd. Volgt u ons nog? Hint; Utah en Navajo-tijd zijn eigenlijk hetzelfde, maar toch weer niet, want ze hanteren beide weer andere overgangsdata...
Ach, waarom makkelijk doen als het ook veel ingewikkelder kan?




Maar goed, veel te laat zijn we dus op weg gegaan naar Monument valley, maar zoals gezegd maakte dat niks uit want we kwamen een uur eerder aan?!?
We blijven hier twee dagen in het nieuwe hotel hier op de rand van de vallei is gebouwd. Behoorlijk luxe met uiteraard een onbetaalbaar uitzicht. De foto hierboven heb ik genomen vlak na zonsondergang gisteravond. Links zie je nog net de balkons van het hotel en daarnaast het restaurant.
Vooral de zonsopgangen zijn spectaculair vanaf ons balkonnetje.. waarover morgen meer!



Gisteravond hadden we nog een tour geregeld door de vallei van circa 4 uur, waarbij we ook de delen zouden bezoeken die niet toegankelijk zijn voor de meeste toeristen.

En dat loonde zich echt. We kwamen op plekken die heilig zijn voor de Navojo indianen en bovendien hebben we behoorlijk wat geleerd over de cultuur en geschiedenis van dit volk. We waren overigens de enige gasten op die toer, wat natuurlijk meegenomen was. Zodoende kregen we maatwerk en onze gids bracht ons bijna overal waar we heen wilden. Op enkele kleine plekjes na, waar de weg momenteel niet begaanbaar was vanwege de storm die hier de afgelopen dagen woedde.

Deze omgeving zal jullie wel heel bekend voorkomen, hier zijn talloze films opgenomen. Van oude John Ford westerns met John Wayne, tot de Back to the Future en onlangs nog The Lone Ranger met Johnny Depp. In het restaurant kun je dan ook kiezen uit o.a. de John Wayne Burger (extra groot stuk vlees) en een Johnny Dep sandwich (overheerlijke ham en sla in een bloem torltilla). 



maandag 7 april 2014

Canyon de Chelly

Steenkoud was het vanmorgen toen we wegreden in Flagstaff, maar het zonnetje scheen en met een extra trui was het zelfs met open dak redelijk uit te houden in onze cabrio. Gelukkig steeg het kwik redelijk snel zodra we afdaalden in de woestijn. Flagstaff ligt namelijk behoorlijk hoog in de bergen en heeft als bijnaam de Snowbowl, vanwege de kom die de bergen rondom het stadje vormen. 
Na twee uurtjes rijden bereikten we onze tussenstop voor vandaag; Coal Mine Canyon. 



Net buiten Tuba City op de grens van het Navajo reservaat met hun buren de Hopi's. De grens tussen beide reservaten ligt precies in het midden van de canyon. De Navajo's zouden graag deze prachtige canyon exploiteren als toeristisch trekpleister, maar de traditionelere Hopi's weigeren hiervoor toestemming te geven. 
Met als gevolg dat er zelfs geen bewegwijzering naar dit prachtig natuurfenomeen naast de weg te vinden is. Alleen wat vage internet omschrijvingen en een vermelding in de fotografenbijbel van Laurent Martress. 




Hopelijk blijft dit zo, want het was er heerlijk rustig, alleen een Belgisch echtpaar en even later een fotograaf uit Oregon waren onze metgezellen tijdens de 2 uurtjes die we er verbracht hebben.
Helaas hebben we dit jaar geen 4WD, anders hadden we nog een ander stuk van de canyon kunnen verkennen. Ach ja, die cabrio is ook niet alles...

Hierna door naar Canyon de Chelly (spreek uit Kenjon de Sjee). We zijn hier maar een keer eerder geweest, tijdens onze huwelijksreis. En we wilden hier graag nog eens terug. Je kunt er via een flinke hike zelfs in afdalen en in een klein stukje van de canyon rondlopen en enkele Anazasi ruines bezichtigen (van een afstandje). Alleen is het hels karwei om weer terug naar de top van de canyonrand te hiken ;-). Maar het is het wel waard!



De overnachtingsmogelijkheden zijn zeer beperkt in Chinle, het dorpje naast de canyon, dat echt de titel 'meest lelijke dorp in de USA' krijgt van ons. Maar gelukkig hebben ze de Holiday Inn onlangs flink opgeknapt en het huisvest het enige restaurant in de omstreken waar je nog enigszins wat lekkers te eten kunt krijgen....